Muzyczny poniedziałek #7 – Historia wydawnictw płyt Al Bano

Chciałbym dzisiaj opowiedzieć o wydawnictwach, nagraniach tzn: trochę danych statystycznych odnośnie wydawanych płyt – jakie państwa, jaka sprzedaż itp dotyczących Al Bano. Al Bano zarówno solowo jak i  w duecie z Rominą Power.

Al Bano należy do grona tych artystów, którzy są rozpoznawalni w praktycznie każdym zakątku świata. Przez wiele lat a minęło ich już 50 odkąd Al Bano zaczął zawodowo zajmować się śpiewaniem, dotarł do wielu państw, objechał kilkanaście razy kule ziemską, poznał miliony osób, kultur. Udało mu się to co dla wielu ludzi jest nie do zrealizowania przez całe życie – połączył pasję do muzyki z ciężką pracą, jaką niewątpliwie jest śpiewanie na taką skale i przez taki okres czasu. Przez całe swoje życie robił i robi to, co kocha.

Przez te 50 lat stworzył mnóstwo wspaniałych utworów, skomponował melodii, napisał tekstów. Myślę, że można śmiało założyć, że jeśli słuchalibyśmy codziennie jednej i za każdym razem innej piosenki Al Bano, to przesłuchanie całego repertuaru zajęłoby nam kilka lat (oczywiście jeśli wszystko byłoby nagrane. W wywiadzie dla którejś z włoskich gazet, Al Bano powiedział, że ma w swoim dorobku ponad 1000 piosenek).

Wydaję mi się, że Al Bano to od dawna nie tylko włoska ale już światowa gwiazda muzyki rozrywkowej i bel canto. O byciu światową gwiazdą nie świadczą tylko zagraniczne koncerty, których Al Bano nigdy nie brakowało ale również płyty czyli esencja bycia muzykiem. Jego nagrania trafiły na wszystkie, zamieszkane kontynenty. Płyty Al Bano czy Al Bano i Rominy można było kupić w kilkudziesięciu krajach na świecie, nawet tych mocno egzotycznych jakby patrzeć z perspektywy włoskiego wokalisty. Najlepiej o skali wydawnictw zobrazuje ta, przygotowana specjalnie mapka. (na niebiesko zaznaczone są państwa, w których wydawano płyty Ala)

Oczywiście to jest być może niepełna mapka bo cały czas pokazuje się coś nowego o czym nie miałem pojęcia, nie wiedziałem, że było takie wydanie itp aczkolwiek jest to zdecydowana większość. Warto również dodać, że niektórych państw, w których wydawano płyty już nie ma m.in ZSRR, Jugosławia, Czechosłowacja, Niemiecka Republika Demokratyczna. Oczywiście można byłoby zaznaczyć te państwa, które powstały po tych poprzednich ale wydało mi się to niestosowne.

Na podstawie tej mapki łatwo wywnioskować pewne fakty. Po pierwsze, włoscy artyści w dużej większości swoje albumy nagrywali nie tylko w języku włoskim ale również te same piosenki śpiewali w języku hiszpańskim a to za sprawą dużego podobieństwa obu języków. Do tej grupy również należy zaliczyć Al Bano, który zarówno solowo jak i w duecie wydawał płyty w języku hiszpańskim. To, że śpiewał po hiszpańsku otworzyło mu drogę do całej Ameryki Południowej i Północnej. Po drugie, popularnych artystów (nie tylko włoskich) chciano wydawać w każdym kraju, w którym muzyka miała duże znaczenie, dlatego Al Bano w większości europejskich państw się pojawił na płytach. Po trzecie, ale to już raczej moje zdanie – aby dana płyta mogła pojawić się w którymś z azjatyckich państw, musi być to naprawdę solidna rzecz a to dlatego, że takie kraje jak Chiny czy Japonia są mocno zapatrzone tylko w swoją, krajową, lokalną muzykę. Zatem wybicie czy nawet pokazanie się na tamtejszym rynku oznacza już duży sukces dla artysty spoza tych rejonów.Pierwszym rozległym sukcesem Al Bano było oczywiście wydanie singla Nel Sole, który pojawił się w wielu krajach europejskich (m.in w Niemczech, Holandii, Belgii, Francji, Hiszpanii) oraz w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Turcji, Argentynie, Japonii czy Iranie. Podobno sprzedano ponad 8 milionów egzemplarzy z czego 1,5 miliona tylko we Włoszech, zaraz po jego wydaniu i pojawieniu się na rynku muzycznym. W wielu tych, wymienionych przed chwilą krajach, zaraz po wydaniu singla, pojawił się cały album Al Bano. Chyba każdy artysta marzy o takim sukcesie tzn: pierwsza płyta i od razu międzynarodowy sukces i to na dużą skalę. Łatwo wywnioskować, że kolejne albumy powodowały nie mniejsze a wręcz przeciwnie większe zainteresowanie i były wydawane w jeszcze większej ilości państw.Kiedy Al Bano i Romina postanowili w 1975 roku stworzyć duet, rok później nagrali kilka piosenek w języku francuskim co sprawiło, że sprzedali kilka milionów singli w samej Francji a ich nagrania można było dostać nawet na Madagaskarze czy na podległej Francji małej wyspie Reunion.

Największym sukcesem w całej dyskografii i karierze artystycznej stanowi niewątpliwie album Felicità, nagrany przez Al Bano i Rominę Power w 1982 roku. Płyta pojawiła się według moich danych w aż 16 państwach z czego po raz pierwszy Al Bano pojawił się w Korei Południowej. Od tego albumu rozpoczęto również wydawać kolejne płyty duetu w Republice Południowej Afryki.

Podpisanie kontraktu z wytwórnią WEA kontynuowało poprzednie sukcesy międzynarodową sprzedaż. W 1996 i 1997 roku czyli zgodnie z terminami tras koncertowych w Japonii, Al Bano wydał tamże dwie płyty – The Best Of z nowymi, przygotowanymi specjalnie na potrzeby albumu aranżacjami największych hitów i Concerto Classico. W 2003 roku Al Bano wydał pierwszą płytę na Tajwanie – Carrisi Canta Caruso a w 2004 roku po tournee w Chinach, wydał również ten sam album w dwóch wydaniach w Chinach. Po tym okresie przyszedł czas na podbijanie przede wszystkim włoskich i niemieckich rynków muzycznych. W 2013 roku na Tajwanie pojawiły się tajwańskie wydania płyt La Mia Italia, Le Radici Del Cielo i Buon Natale.

Wytwórnie do dnia dzisiejszego (WEA, EMI) korzystają z praw do utworów i co roku, w różnych krajach wypuszczają różne składaki czy to solowych hitów czy w duecie. Płyty pojawiają się tylko w krajach europejskich i są eksportowane do USA, Kanady i Australii.

Różne dane pojawiają się odnośnie ilości sprzedanych płyt. Jedni mówią, że Al Bano sprzedał około 20 milionów płyt co by się dosyć mocno kłóciło z realiami i danymi odnośnie sprzedaży dotyczących pojedynczych płyt. Ja, tak jak druga grupa, uważam że Al Bano sprzedał około 100 milionów płyt. Jeśli faktycznie tak by było, to nasza gwiazda znalazłaby się w pierwszej piątce najlepiej sprzedających się artystów we Włoszech.