Muzyczny poniedziałek #8 – Dlaczego Al Bano i Romina zaczęli śpiewać w duecie?

Zarówno Al Bano jak i Romina Power przed wspólnym podejściem do śpiewania, tworzyli jako oddzielni artyści. Jeśli moment rozpoczęcia kariery danego artysty liczyć od wydania pierwszej płyty/singla to Al Bano zaczął zawodowo śpiewać w 1965 roku, a młodsza o 8 lat Romina tylko rok później w 1966 roku.

Pierwszym nagraniem Al Bano był singiel La Strada, piosenka cover, którą w oryginalne napisał Ray Peterson w oryginalnym tytule Across The Street (Is A Million Miles Away). Ciekawostką jest fakt, że włoski tekst napisał jeden z najlepszych, włoskich tekściarzy Mogol. Współpracował on z wieloma największymi gwiazdami z Italii m.in z Lucio Battisti, Riccardo Cocciante, Fausto Leali, Bobby Solo, Little Tony. Na drugiej stronie singla znalazł się utwór Devo Dirti Di No, który z kolei napisał Vito Pallavicini, wieloletni przyjaciel i twórca największych, solowych hitów Al Bano. Romina Power swoje pierwsze dokonania muzyczne rozpoczęła również od wydania singla Quando Gli Angeli Cambiano Le Piume, który skomponował popularny, włoski aktor Gianni Meccia.

Po wydaniu pierwszego singla Al Bano podpisał kontrakt z włoską wytwórnią La Voce Del Padrone. Wytwórnia wydała największe, solowe hity Al Bano z początków jego kariery m.in Nel Sole, Io Di Notte, Mezzanotte D’Amore, Pensando A Te. Kontrakt skończył się w 1969 roku, kiedy La Voce Del Padrone przestało formalnie istnieć, a w rzeczywistości artystów rozdzielono pomiędzy inne, różne wytwórnie. Od drugiej połowy 1969 roku Al Bano podpisał nowy pięcioletni kontrakt z nową wytwórnią EMI Italiana. Co ciekawe, w tym samym czasie swój kontrakt w tej firmie również postanowiła podpisać Romina Power, która od czasu wydania pierwszego singla, nic nowego nie nagrała.

Zostając nadal w 1969 roku, zarówno Al Bano jak i Romina Power wydali swoje solowe albumy. Al Bano nagrał świetnie odebraną (nie tylko we Włoszech ale i na całym świecie) płytę Pensando A Te a Romina nagrała swój pierwszy solowy album 12 Canzoni E Una Poesia, który aktualnie jest gratką dla kolekcjonerów a ceny sięgają nawet 1000zł. Ciekawostką jest, że obydwa albumy zyskały swoje wydania również w Japonii, co dla zagranicznych artystów (spoza Japonii) jest szalenie trudne i ograniczone tylko dla najlepszych artystów.

W pierwszym wspólnym występie pojawili się w 1969 roku w piosence, do której Al Bano skomponował muzykę, a także śpiewał chórki w refrenie  Acqua Di Mare. Nie wiadomo czy ślub czy wydawanie nagrań z jednej wytwórni sprawiły, że w tym roku pojawiło się ich pierwsze, wspólne nagranie. Przed realizacją singla Storia Di Due Innamorati, nawzajem pisali sobie teksty do piosenek, Al Bano dodatkowo trochę komponował, ale to ten singiel należy uznać jako ich pierwszą, wspólną kompozycję. Utwór otrzymał pozytywne opinie i trafił na listy przebojów. Mimo tego sukcesu, jedno i drugie nadal kontynuowało swoje solowe kariery. Romina wydała kolejne dwa albumy, pierwszy Ascolta, Ti Racconto Di Un Amore w 1971 roku i drugi Con Un Paio Di Blue Jeans w 1974 roku. Al Bano z kolei poszedł w pierwszej kolejności w covery i nagrał płytę A Cavallo Di Due Stili w 1970 roku, która zawierała tradycyjne włoskie piosenki tj. 'O Sole Mi’, ”Na Sera 'E Maggio, Guapparia, Core 'N Grato. Kolejny album pojawił się rok później zatytułowany 1972, który w większości sam skomponował do tekstów Vita Pallavicini’ego. Jak się okazało, wyniki sprzedaży nie były oszałamiające a wytwórnia wymagała utrzymywania poziomu sprzedaży.W 1974 roku (czyli dosyć szybko) pojawiła się pierwsza dwupłytowa składanka najlepszych piosenek Al Bano zatytułowana Antologia. Płyta oprócz największych hitów zawierała także dużo nowości. Na pierwszym krążku znajdziemy utwory z różnych oper choćby Giacomo Pucciniego czy Gaetana Donizetti i tak popularne utwory jak E Lucevan Le Stelle, Una Furtiva Lagrima czy Vesti La Giubba. Druga płyta to zbiórka wszystkich singli, które wydawane były w latach 72-73 tj La Canzone Di Maria, Storia Di Due czy In Controluce, z którą wystąpił na Festiwalu w San Remo w 1974 roku. Pojawiły się nowe piosenki takie jak przepiękny utwór Mieru Mieru czy Febbre, Risveglio. Kompilacja została wydana w nakładzie tylko 3000 egzemplarzy. Dlaczego została wydana? Być może dlatego, że Al Bano kolejny raz, w krótkim czasie wziął się za śpiewanie coverów a składanka typu The Best Of przy dosyć małym repertuarze swoich, własnych utworów jest dosyć rzadko spotykana. W większości znanych przypadków oznaczała albo koniec kariery albo staczanie się artystycznie w dół. Wydanie mogło być więc (moje przypuszczenie) spowodowane brakiem pomysłu na kolejny album a wytwórnia nalegała na nowy krążek.

W latach 70 była surowa cenzura artystów.  Jej zasady były dosyć podobne co w Polsce czyli aby pojawiać się w mediach należało śpiewać piosenki o tematach z góry określonych przez władzę tzn: o polityce, piosenki utwory wspierające ideologię itp.  Artyści odmawiali udziału w takim przedstawieniu i szukali nowych form muzycznych. Do tej grupy należeli m.in Al Bano i Romina, którzy odmawiając nagrywania upolitycznionych utworów spowodowali, iż wytwórnia EMI, nie odnowiła pięcioletniego kontraktu.

Takim samym sposobem w 1975 roku powstała decyzja o utworzeniu wytwórni LIBRA. Współzałożycielem został Detto Mariano, którego zadaniem była produkcja a Al Bano z Rominą postanowili nagrywać występować od tej pory razem – jako duet. Nazwa wytwórni oznacza znak zodiaku Wagę a nadana została na cześć Rominy, która właśnie jest zodiakalną wagą.  Otwarcie wytwórni sprawiło, że Al Bano z Rominą mogli decydować o tym ile, co i jak chcą nagrywać. Decydowali o tym sami.

Krótko po otwarciu bo już w kwietniu tego roku, nagrali swój pierwszy, nowy kawałek pod nową wytwórnią – utwór Dialogo. Piosenka okazała się powrotem na listy przebojów we Włoszech i powrotem do bogatego, medialnego życia. Piosenka zajęła drugie miejsce w festiwalu Un Disco Per L’Estate W tym samym roku pojawił się wspólny album, wydany w dwóch edycjach: pierwszy zatytułowany tak samo jak singiel Dialogo a drugi Atto I. Pomimo tego, że był to wspólny album to zawierał tylko dwie wspólnie śpiewane piosenki: Dialogo i Amore Nel Duemila. Kolejnych 10 to były solowe nagrania z czego 6 należało do Rominy a 4 do Al Bano. Płyta była utrzymana w świetnym klimacie. Słuchając jej czuć zapach Włoch, zwłaszcza w piosenkach Ala.

Po tym sukcesie, Al Bano i Rominę Power wybrano do reprezentowania Włoch w konkursie Eurowizji. Tym samym sposobem 3 kwietnia 1976 roku, na 21 Konkursie Piosenki Eurowizji w Hadze zaśpiewali utwór We’ll Live It All Again. Pomimo wpadki z zapomnieniem słów przez Al Bano, para zdobyła 69 punktów i zajęła wysokie 7 miejsce. Piosenka była wykonana w języku angielskim i włoskim. Po eurowizyjnym festiwalu, Al Bano i Romina zaczęli być znów rozpoznawalni w Europie i na całym świecie. Prawdziwym szaleństwem ich popularności okazała się Francja, w której wydano francusko językową wersję eurowizyjnego utworu pt: T’Aimer Encore une Fois a także piosenkę Des Nuits Entières czyli włoski odpowiednik Anno 2000. Rok później w 1977 ukazał się kolejny album zatytułowany 1978 utrzymany w konwencji pierwszej płyty tj.: 3 z 12 piosenek śpiewane wspólnie a reszta to solowe utwory.

Z perspektywy czasu wydaje się, że Al Bano i Romina nic lepszego nie mogli zrobić jak tylko złączyć swoje siły i występować pod wspólnym szyldem jeśli chcieli oczywiście zachować swoje wypracowane pozycje w muzycznym świecie. Warto zauważyć, że pierwszy duży sukces jako para osiągnęli dopiero po wydaniu płyty Felicità w 1982 roku, a to zapewne tylko dlatego, że w końcu zaśpiewali większość albumu razem, a nie tylko pod wspólną nazwą. Pierwsze trzy albumy – Dialogo, 1978 oraz Aria Pura były wydawane przez Librę. Felicità natomiast wydana została już po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Baby Records i EMI. Jak się okazało to był klucz do sukcesu, który otworzył drzwi do międzynarodowych odbiorców i rozpoznawalności sięgającej 100% w każdym miejscu na świecie.